Milo i Patryku, dziękuję za pochylenie się nad wierszem. Na razie nie jestem gotowa na zmiany, ale po czasie kto wie. Pozdrawiam :)

Jest mój klimat. Każdy pewnie będzie widział ten wiersz, nieco inaczej. Jest gęsto. Mocno. Działasz na wyobraźnię. Super.

Kim jestem?
Czasem tylko tracę równowagę.
Wyłapuję wtedy obrazy drewnianych domów
i odkrywam,że czas się jakby przygarbił,
nawet śpi ciężko.

Nocą, śnią mi się mi się teatry i pełne ulice.
Dni zapadają się głębiej, oczami kota świecą.
Słychać przy firance szum czarnych skrzydeł
zwabionego letnią grą w kości kruka.
(Myślę, że wers z kotem jest świetny. opozycja kota do kruka też , choć już sam szum skrzydeł kruka.
Dwa mocne wersy. które można poprowadzić w różnych kierunkach.

Szykuję się do drogi, zacieram słowa,
zostaną tylko kamienie, które weźmie wiatr.
Jałowa ziemia przyjmie już wszystko,
zastygnie w oku brunatnym marszem.

Jeszcze wiem kim jestem, czasami tylko tracę równowagę => ok
wyłapuję obrazy drewnianych domów => ok
odkrywam że czas się przygarbił, jakby był coraz cięższy => strasznie poetyckie, za to niewiele wnoszące


śnią mi się dalekie miasta, białe ściany,
obce twarze => ok
Dni zapadają się głębiej i świecą jak oczy kotów. => znowu konfekcja, wata cukrowa
Słychać jeszcze szum skrzydeł po czarnych krukach, kawkach => nastrój, że hej


Szykuję się do drogi=> ok
zacieram/?/ słowa, godziny zwiewa wiatr,
zostają tylko kamyczki, białe jak sól. => wata
Jałowa ziemia przyjmuje/-jmie/ wszystko
zastygnie w oku brunatnym marszem.

połowa zbędna lub przedobrzona. materia jest i myśl jest. tęsknię za Białowieżą, a za Hajnówką już nie za bardzo.

pozdrawiam z Wyspy

Dziękuję za słowo pod tekstem. Pozdrawiam :)

Wiersz się podoba, chociaż jest smutny.:))