I

Umyj mi plecy

Ślady zboczenia można znaleźć w mym dzieciństwie.

Jest pozycja, której nie zna i gwiazdor porno.

Leży w niej, umarłszy we mnie, demonów grono.

Śmierć, gwałcąc je, raczy się zdrowym mięsem, winem.

Wprowadź mnie, Jezu Chryste, w ów niebiański beau monde,

gdzie nie umiesz odróżniać wiosek od miasteczek.

Gdy cień mnie podrywa, a lustra brzydzą się mną,

zdradzam wszystkie damy i jestem wierny jednej.

Resetując komputer do początkowego

stanu i sterowniki mając na pendrive,

wiem, iż skoczywszy z okna wysokiego, wstanę,

by wyplątać się z sieci bruku spękanego.

Słońce ma zapas gwiazdek dzięki mrugnięciom ócz.

Dzień, w którym miałem poznać siebie, straciłem znów.

II

Nie położyłem zasług w dziele walki z rakiem

Czy chcę być dowożony busem do zakładu?

Lepiej chodzić tam pieszo na długo przed świtem.

Pomimo odblaskowej kamizelki braku

Bóg, bankrutując, zewsząd będzie mógł mnie widzieć!

Ziemi, którą całuję, robi się niedobrze.

W mych ustach są maliny, a w jej dzióbku – kości.

Gdy rzyga lawą, pijąc moc studziennej wody,

moje zmysły bywają śmiercią podniecone.

Na zastrzeżony numer serca dzwonią dzwony,

by przygotowało się właściwie na rzuty

kamieniem, w którym ktoś – kto ma prawo do zwrotu

bez podania przyczyny – rzeźbi ptasie loty.

Trójkątne chusty. Fajki, ciepłe kawy kubki...

Wprawię sobie zęby dla tej, co nie ma włosów.