Ziemię, na której jest życie, wypełniam śniegiem

albo

Niepełny bałwan

Mój przodek miał chyba coś wspólnego z Banderą.

Rzekę na rozszerzonym poziomie przepłynę

znanym staruszkom, krwawym i bolesnym stylem,

a dno będzie kłamało sobie w brzegi. Dziecko

lub Bóg kwestuje wśród zapałek gorejących,

które są dlań jak tubylcy w wieczność ubodzy,

bogaci w powtarzalność. Gdy kropelką kwasu

język U.K. przyklejano do mych pośladków,

w tramwaju, którym jechałem, puszysta w brylach,

wysiadając, o mało się nie przewróciła

i z zawiści, którą wzbudziła w niej przystojność

mojego wyglądu, rzekła: „Zabierz tę girę!”.

Do stołu podano łzy, robaki i znicze.

Szminką obrysowywać zewłoków nie wolno.

15 czerwca 2020