Portal Poemax jest prowadzony we współpracy ze stowarzyszeniem Salon Literacki


Gdy zabraknie mi oddechu 

Będą wiedzieć że byłam gotowa 

By odejść ze świata kolorowego 

Do czarnej nicości ciemnej jak podziemia 

 

Ciało nowe czeka bo owemu pozwalam 

Wyjść przez drzwi mahoniowe 

Nie wrócić nigdy po mnie 

Jak i po moje życie nędzne 

 

Za murami świat widnieje 

Pełen w zieleni rozrośnięty 

Dni dzielą od niego 

Siła przemawiająca przeze mnie mówi 

Wyraźne ''do widzenia''


Ilość odsłon: 650

Komentarze

Konto usunięte

2-3

lipiec 08, 2020 23:03

Praktyka czyni mistrza. Podobno.
Piszesz autorko do żywych, więc dlaczego to takie dziwne i nijakie?

lipiec 08, 2020 00:13

Bejbe, poczytaj komentarze. Przemyśl. Jeśli masz trochę oleju w głowie oprócz samozachwytu, może wreszcie zaczniesz pracować nad stylem.

Konto usunięte

2-3

lipiec 07, 2020 22:28

Auć. Męczy mnie takie pisanie do pustaków
Na chorobę to komu?
Co chcesz osiągnąć tym archaicznym, czy "stylizowanym na wiekowe" pisaniem?

Konto usunięte

2-5

lipiec 07, 2020 21:47

a swoją drogą może powinnaś się zapoznać:

https://www.youtube.com/watch?v=scmvAg_S97k

;))

Konto usunięte

2-5

lipiec 07, 2020 21:15

very young, my michelle ;)

lipiec 07, 2020 19:50

Niestety muszę się zgodzić z Marsem

lipiec 07, 2020 16:54

Bajdurzenie bez większych przemyśleń. Szkolniackie inwersje "ciało nowe", "świat kolorowy"; porównanie "czarna nicość jak podziemia" baaaardzo bezmyślne. Ogólnie poetycka plaża.