z cyklu Przyśpiewki młodego ciecia

XII

*** (Okazja, by poruchać...)

Okazja, by poruchać za darmo, przepadła bezpowrotnie.

Odwracam się garbem do lustra.

Odwracam się garbem przeszłości

(twarzą, której nie mogłem zmienić)

do lustra, bo inaczej byłbym się nigdzie nie zmieścił

(zwłaszcza w tym dworcowym WC).

Ciekawe, czy G.F. po kilku latach niewidzenia jest do rzeczy...

Parafraza cudzego wiersza zaczyna się od słów

„Nie wiem, jak było trzeba...”. Kobieta

wodzi palcem po rubieży między półdupkami

i w ten sposób traci twarz, którą kiedyś mogłaby pokazać.

Nie inaczej wchodzę do kościoła, jak i zeń wychodzę, wyklinany

niczym skuteczny windykator. „(...) Kobieta

osuwa się po moim członku. Końcówki jej włosów

są niby ślimacznice”, tak parafraza się kończy. Nie ma tragarzy,

którzy podnieśliby szyny – drągi lektyki –

a śmierć to monarcha przebrany za żebraka,

który chodzi po dworcach głównych PKP

w coraz to ludniejszych miastach.