Umówiliśmy się przecież już dawno - nasz rok

ma trzynaście miesięcy i ten trzynasty

będzie nam za to wdzięczny, chociaż nie musi

wcale pojmować wyboru. Kazaliśmy mu się zająć

ogniem, więc wypuszcza kłęby dymu przez nos.

Próbuje nawet robić kółka, i wierzysz czy nie

coraz lepiej mu to wychodzi. Uczłowiecza się

skubany, więcej nawet, przylgnął jak brat

któremu nie wyszło coś w życiu i nie bardzo

wie co z sobą zrobić. Świat jest pełen mu podobnych

porzuconych nie w porę, którzy biegają po planie

z nitkami babiego lata i misami magnezji. Nikomu

innemu niepotrzebny, no może tylko dla przykładu

kiedy zatrzyma się na chwilę, na chwilę zbity

z pantałyku. Uciekać, czy gonić za królikiem?