Dni mijały irytująco niespiesznie, jakby ktoś celowo bawił się mechanizmem ratuszowego zegara. Ludzie snuli się po miejskim placu w poszukiwaniu czegoś, co mogłoby nadać ich życiu nową dynamikę. Nieczynna fontanna, ławka, krzak czarnego bzu, pordzewiały saturator, gołąb na czubku spiżowej głowy jakiegoś poety – wszystko wydawało się być wyciszone i wyczekujące.

I wreszcie przyszedł, wkroczył w ten rozżarzony kwadrat słonecznego blasku, gładząc bosymi stopami każdy kamień, na który miał nastąpić. Dziad kalwaryjski, o twarzy wysuszonej jak rodzynka, ozdobionej długą białą brodą i binoklami bez jednego szkiełka. Ubrany niestosownie do pory roku. Śmierdzący naftaliną i czosnkiem. Wieszcz, prorok, metafizyk, podróżnik w czasie, a może umarły, który pogubił się i teraz kluczy między światami.

Usiadł na kamiennym murku fontanny i zanurzył stopy w resztce wody.  

- Nasz język kiedyś się zestarzeje I obumrze! – wykrzyknął niespodziewanie. -   I nikt nie będzie umiał wypowiedzieć naszych imion. I będziemy jak te wigilijne karpie, zmieszane z błotem stawu i złowione w dziurawą sieć. Dlatego pisanie jakiś wiekopomnych dzieł mija się z celem. Liczą się tylko te łuseczki, które po nas zostaną w portfelu na szczęście albo czasem i ości, co stają komuś w gardle ku przestrodze i ku refleksji.    

                Starzec pochylił się i zrobiwszy z dłoni łódeczkę, zaczerpnął mętnej wody.