Gdy uregulowano rachunek z dzikami

przestałem wybierać się z okiem tropić ścieżki,

którymi wchodzą między bloki, zauważyć

jak w elektrycznym świetle, czując nosem dęby

zastyga w ciemny kontur locha, zanim chrząknie

za siebie, odpowiedzą jej sznurkiem warchlaki,

suchych raciczek truchtem znajdą się po stronie,

po której słowem szkodnik dawno słuch poprawił

człowiek staremu światu, żeby odtąd echem

regulacji zanosił się las bezustannie.

Jeszcze nie wyrównany rachunek z jeleniem,

na którego natknąłem się, kiedy na spacer

wyszedłem nocny wokół bloku żeby spłacił

pies ziemi pod łapami. Jeleń zastygł w ciemne

jaskiniowe kontury wraz ze stadem samic

mnożył poroże w znaki skierowane we mnie -

ty, skąd, tutaj, kto, do kogo, u siebie