Ziemia się kręci niczym beka, kręcą bekę

jej bieguny nawzajem magnetycznie z siebie,

jeszcze nigdy nie było na globie tak śmiesznie,

lekce ciężko od śmiechu w wirtualnej beczce,

gromadzi się krytyczna masa, że nie wetkniesz

szpilki. Każdemu można dziś dorobić gębę,

aż sam siebie rozpozna i wkrótce uwierzy,

że to jego słowa z ust jego padły, śmieszny

wyda się sobie pod sąd. Ci którzy na płaskiej

wylądowali Ziemi, wykrzywiają twarze

w tej samej szybie czarnej i płaskiej, za którą

ktoś ogłosi kometę, zwietrzą nosem grubą

czcionkę manipulacji i jeszcze weselej

będzie na planecie – nie hukiem, nie skomleniem,

ale tarzając się po ziemi skończy się świat,

na chwilę przed upadkiem, nim wielki zimny głaz

poczuje ziemską atmosferę.