Wierzę w imię tak proste, że dla niego stworzyć

świat to jak gdyby splunąć w śpiącą taflę nocy

a kręgiem się obudzi. O brzegu nic nie wiem

gdy patrzę na uchyłek rzeki, w tym momencie,

który jest brzegiem fali, kiedy baldachim drzew

poci się w dusznym zmierzchu, wprost w majaczący męt

świata po drugiej stronie niewidocznej błonki,

o której świadczy nartnik, plusk, gdy się rozchodzi

w kręgach, a już następna siostra potu cyrklem

nakreśla na poprzedniej. Karmiony pieczywem

iluzji rozmyślam o mące, drobnych ziarnach

pomielonych na Plancki, które wyobraźnia

zdolna ująć, powiedzmy, że w ramę sekundy,

jej palec odciśnięty w neuronach. Iluzji

chlebem karmiony zwykłem wzruszać ramionami

na mikro mączną otchłań - nawykły, że stracić

można szkliwo jedynie na niepoliczonej

skórze gwiazd i makowcach galaktyk, o kroplę

ścieram zęby przed zmierzchem, jej drogę bez końca

rozciągniętą, aż w miejscu. Ja - punkt, skąd się otchłań

z otchłanią jak dwie strzałki dzióbkami zetknięte

rozchodzą - nakreślone przez imię w kajecie

do algebry.