Justyna Han

ostatnie życzenie

Już wiesz, że nadchodzę

Rozchodzą się kręgi po wodzie

Płaszcz się ciągnie po liściach

Tu już nie ma innego wyjścia

Nie chcę podjąć już z tobą

Tej gry

Miecz przeznaczenia ma dwa ostrza

Jednym jesteś ty

To ciemna uliczka

Spływają łzy po policzkach

Wydłużają się cienie

Jak brzmi twoje ostatnie życzenie

Dzban wina w ciszy jęknął

i pękł

Dym w oczy, wyciekła tęsknota

Żal, nadzieja, lęk

I tylko wśród wiatru szelestu

Śmiertelna woń bzu i agrestu

Ilość odsłon: 501

Justyna Han

2-2

listopad 25, 2020 12:19

Dziękuję za komentarze. Ten tekst jest inspirowany wiedźminem, który sam w sobie jest już tematem wyeksploatowanym do bólu, ale ciągle gdzieś siedziało we mnie i domagało się zrzucenia na papier.

m a r s

2-5 2-5 2-5 2-5

listopad 25, 2020 11:03

Metaforyka dość wyeksploatowana; brak płynności (flow); całkiem dziwna końcówka, z którą trudno się zgodzić. Na plus próby przełamania monotonnej wersyfikacji. Pozdrawiam

Leszek.J

2-5 2-5 2-5 2-5

listopad 24, 2020 14:48

Rozstania bywają smutne, to wiersz uwypuklił chyba w nadmiarze

Portal Poemax jest prowadzony we współpracy ze stowarzyszeniem

Spis rzeczy

Akcje promocyjne

Inne

Forum

Justyna Han

ostatnie życzenie

Komentarze