XXXVIII

Sonet „wszechświąteczny”

Spiesząc się karmić swych bliskich, wyraziłem zgodę

na zgrzyty w wieszczych wierszach. Banan luny? Przenigdy!

Ale żrę Księżyc, przez co Twardowski musi ciągle

przesuwać się ku krawędzi tego satelity...

Co jeszcze trzyma mnie przy życiu? Oczekiwanie

na obiad. To, co łączę ze sobą, bliźni dzielą.

Będę ci robił zakupy, stara T. Heleno,

jeżeli zapiszesz mi w testamencie mieszkanie.

Kiedy znów nie wiem, który mamy rok, wszystkie kundle

szczekają na mój widok. Ponoć już zmartwychwstali

Hitler, Stalin i inni. Ja – pokojowy duszek –

dziwię się, że matula, siedząca w obdrapanym

fotelu, nie przypomina Marii, kurtyzany.

W szopce będą co chwila zapalniczki pstrykały.

20 grudnia 2020