Hymn do poranka

z trującym rozdziałem o grzybach

Tomasz Różycki

Oszczędziłem pająka. Patrzyłem

z zachwytem, co czyni. Są na to

dowody w pajęczynie moich żył. Nie ma

jeszcze much, które latają po pokoju

niczym pijane. (Szybkość ich lotu kłóci się

ze stanem upojenia). Śmierć niczego

nie wpina w gówno – w swoje włosy. W jaki sposób

postąpisz z kimś, kto wierzy, że będzie żył

tak długo, jak długo zaczyna wszystko

od początku każdego dnia? „To twoja kawa

czy moja?”, spytała kobieta. „Twoja, ale

chciałbym ją wypić”, rzekłem. „Nie!”, powiedziała

kobieta. I znowu zacząłem uprawiać

najstarsze lenistwo świata: myśleć, że jeśli

nikt mnie nie widzi, to mogę robić, co zechcę.

Rozdział o odkryciu Ameryki

przez Kolumba jest plagiatem ze mnie. Nigdy

nie potrafiłem odróżnić rogów diabła

od rogów na hełmie wikinga.

Stereotypy są okrągłe, ale fragment

w książce o słoneczku nie oślepił mnie.

27-28 grudnia 2020