Nie napisałem nic, co by mogło zobrazować moje życie, bo mój świat to kilka kroków, jak kilka przecznic lub białych domów które żyją strachem we francuskiej dzielnicy.Gdy wiem że wstaje,a wstaje i wychodzę z łóżka większego niż zarys pokoju,kawa świeżo zmielona muffina z czekolada i sok pomarańczowy odbierają poczucie niezależności i bezpieczeństwa. Wiadomości w telewizji – nie rozumiem dlaczego tak wymachują rękami,jak i tak nie patrzą sobie bezposrednio w oczy. Na wprost pokoju okno, wysokie na dwa metry obejmuje całą północną stronę ulicy, na słońcu wygrzewają się tłuste koty. Sprzedawca gazet ubrany na biało, wygląda jakby był zrobiony z gipsu i pęka za każdym razem od skrajnych temperatur.Przez okno dzielone widok całkiem przyjemny,drzewo-Brzoza nic w niej nadzwyczajnego,a jednak wygrało wojne z granitowym ogrodzeniem. Rozdrapując przestrzeń wspina się ku słońcu,chwilami zachowuje się jak zniewolony człowiek, którego ramiona opadają gdy wraca wieczorami do upragnionego domu. Choć natura wciąż jest chłodna,po południu kolor słońca zmienia zarys czarnych dachów, szeroki pas jezdni neutralizuje odcień promieni,przypomina tak trochę rzekę w Angres z tańczącym światłem. Wieczorową porą ulica nasiąka życiem wyrastają dzieci,pełno młodych dziewcząt,kobiet niosących zakupy, głos dzwonów kościoła dominuje nad głosem niewidzialnej poświaty nieba. Moje oczy poźarły wszystko na co patrzyłem,byłem szczęśliwym człowiek, miałem w tej chwili taki sam zapach jak zmarli we wszystkich fragmentach starego domu. Nocą w oddali paliły się światła, trawa przed domem znów lśni mlecznym światłem, przykurczone ptaki blisko siebie trzepoczą skrzydłami.Wyobraźam sobie,że straciłem wszystko, jestem prawie złodziejem który kradnie obcą dotąd wyobraźnie, życie które rzekomo straciłem nie było moje.