Mieszkamy w upraszczanej myślami przestrzeni,
pełnej pozostałości po Wielkim Wybuchu.
Coś ewidentnie upadło, a my jak poruszone termity,
staramy sie skleić magicznymi formułami popękany świat.
Najmocniejsze spoiwa: fizycznie możliwe, chcieć, móc, zabronić.
Od kilku tysiącleci intensywnie testujemy modlitwę.
Sklejane: barwa, nazwa, kształt, waga i wymiar.
Z naprawianiem rzeczywistości jak z rozbieraniem i skręcaniem zegarka.
Działa, a na blacie coś zostało.
Zobaczymy czy potrzebne,
gdy Wszechświat zanurzy się o kilka miliardów lat głebiej.
Nagle może wleje się do środka nie wiadomo co.
Zło ciągle naprawia świat jak umie, dobro zbiera śrubki.