Buntownik, który nie umie tańczyć z dziewczyną

Mieć poczucie wspólnoty i widzieć

tylko to, co inni. To największy dar.

Moje okno wychodzi na podwórko, gdzie rośnie klon,

którego niektóre konary przypominają ostrze kosy.

Oby lekarz, stwierdzając mój zgon, był pijany i się pomylił, obym

obudził się w trumnie w pierwszą noc po pogrzebie, pomyślałem.

Albowiem to ja odwróciłem się od wszystkich, okryłem hańbą

samego siebie i jako jedyny postępowałem źle, prawda?

A później stałem się wrakiem ludzkim

i sypiałem często, bo chciałem odejść we śnie.

Licząc na to, że umrę na skutek pobicia,

zapuściłem brodę, wąsy i włosy.

Ale tutaj nikt chyba nie wie, że kto nie dba

o swój wygląd, ten nikogo nie szanuje.

Dziś na książkach i pudełkach z filmami stojących na półce

widnieje wiele tytułów, lecz jedynie dwa z nich zwróciły moją uwagę

z racji tego, że do siebie pasują:

„Szukając Boga” i „Pytanie do Boga”.

Książki nie przeczytam, filmu nie obejrzę,

bo dawno wiem: Bóg jest i nie jestem nim ja.

Moje wcześniejsze wiersze były nienaturalne,

toteż w istocie nigdy nie myślałem, że nim jestem.

Czy chciałbym mu podziękować za to, że znów zaczynam rozumieć

to, co czytam, oglądam? Ktoś pyta, co dzieje się wokół.

I po chwili dziękuje. Jeśli kiedyś będę siedział sam przy stoliku w pubie,

dosiądź się do mnie i postaw kufel obok mojego.

Tym razem na pewno cię wysłucham, choć w miasteczku nie ma

burdeli. (Są dyskoteki). Wysłucham cię, bo lubię

przeglądać się w lustrze

i o sobie słuchać.