mam w ustach świeżą rybę

nasze umysły pragną ryb

nasze ciała i dłonie pokryte łuską

w oczach głębia rozmazuje źrenice

kto nas stworzył, wzburzył wodę i rozszarpał

powietrze

nie mogę się doliczyć gołębi na dachu

ich wolne loty zaburzają ruch powietrza

dwadzieścia pstryknięć długopisem

miało być dwadzieścia jeden

coś błysnęło na niebie, nie policzyłam

sekund, krótkie uderzenia gorąca

burzowe chmury zbyt szybko się

rozchodzą, trzynaście razy otwarte

pudełko od okularów, miało być

czternaście

dwanaście razy uśmiechnął się do mnie

nie policzyłam swoich głupich uśmiechów

szesnaście razy odpychałam jego dłonie

kurwa ósmy sierpnia, kiedy będzie wrzesień

obudzisz mnie sobą

policzę tylko łuski, pióra i nie rozdepczę

dżdżownicy, dlaczego pękła

jest dziewiąta rano, ktoś rozszarpał moje

powietrze