stoczyłem się całkowicie wskutek narodzin

Podwinięta nogawka. Matka krzyczy, bluźni.

Syn, trzymany za rękę przez ojca, wciąż płacze.

Kilka słów z siebie, których znaczenia są dla mnie

niejasne, wypiszę tak, by oszczędzić mury.

Spowiedź – długa i jasna niczym jarzeniówka,

od której owad, brzęcząc, raz w raz się odbija –

skraca życie o jedną mszę. Nie wiedzą tutaj,

czy mój śmiech – optymizmu wyraz – to nie drwina.

Trotuar, gdzie buciory dają mi sygnały

(dzienne czekanie, dzienny koszmar na żądanie),

jest zdobiony petami i śliną. W przyszłości,

gdy nie będzie widać już jezdni górnej warstwy,

stanę przed dylematem: być sługą czy panem.

A średniowieczny rycerz w zbroi z dachu skoczy.

8 sierpnia 2021