Brozic: AERUMNARUM PLENUS. Serwis poetycki.

AERUMNARUM PLENUS

Czemu mi smutno i czemu najsmutniéj,

Mamże Ci śpiewać ja - czy świat i czas?...

Oh! bo mi widnym strój tej wielkiej lutni,

W którą wplątany duch każdego z nas.

I wiem, że każda radość tu ma drugą,

Poniżej siebie, przeciw-radą łzę,

I wiem, że każdy byt ma swego sługę,

I wiem, że nieraz błogosławiąc, klnę.

Czemu mi smutno? - bo nierad bym smucić

Ani przed sobą kłamstwa rzucać cień,

By skryć, jak czego nie można odrzucić,

By uczcić, czego wyciąć trudno w pień.

Więc to mi smutno - aż do kości smutno -

I to - że nie wiem, czy ten ludzi stek

Ma już tak zostać komedią-okrutną

I spać, i nucić śpiąc: "To, taki wiek!"

Więc to mi smutno i tak coraz gorzéj,

Aż od-człowiecza się i pierś, i byt;

I nie wiem, czy już w akord się ułoży,

I nie wiem, czy już kiedy będę syt...!

I nie wiem - czy już będę mógł nie wiedzieć,

Że coraz Żywot mniej uczczony tu -

Że coraz łatwiej przychodzi powiedzieć,

Ze snu się budząc: "Wróćmyż znów do snu."

Spis rzeczy