Brozic: Amen. Serwis poetycki.

Skrwawione ciało haki żelaznemi

Imperatorscy ludzie wzięli z ziemi

I za arenę wynieśli, rzucili...

A aniołowie w niebie hymn nucili,

Palmami wiejąc rozkwitającemi,

I tę nawiali woń, o której święci,

Gdzieś w katakumbach modłami zajęci,

Jak o szczególnej rzeczy rozmyślali...

Tabliczki nagle wypuściwszy z dłoni

I papirusy, na których czytali,

„Czy słowo — mówiąc — tyle zlało woni?" —

Więc się męczennik przeniósł do serafów,

A do robactwa ciało podziemnego,

Tak iż poganin rzekł: „Ha! — i cóż z tego?!

Azali prawda nie jest sługą trafów?

Albo czy tygrys wąską kłów szczeliną

Wycedził prawdę oną z krwawą śliną?"

Lecz umarłego szata pozostała;

Tej trędowaty dotknął się przechodzień

I oczyszczony jest — i odtąd: „Chwała!"

Śpiewają; chromi doń się wleką co dzień

I ślepych dziatwa wiedzie nucąc: „Chwała!"

Strędowaciały hańbą albo ślepy

Nieszczęściem, czarne nawodzącym krepy,

I paraliżem tknięty przerażenia,

Niechaj się szaty dotknie pozostałej

Na Europy piersiach, szaty małej

Spis rzeczy