Znowu dzieci...

I poważnie, i śmiesznie.
Wszystko w jednym, podoba mi się.

Bardzo przemyślany wiersz, realizm i poetycki impresjonizm. Końcówka robi wrażenie. Pozdrawiam

... o i jeszcze bąki w towarzystwie popuszcza...

Uzywaj słowa STOLEC jak najczęściej pod własnymi tekstami :)

... znowu popiermandoliło Ci się recenzowanie wiersza z rozbiorem logiczno emocjonalnym autora przez podwórkowego psychologa. Egzystujesz poprzez bełkot, reszta to tylko wdech i wydech... czasem stolec. O, - to coś na poziomie twojego zagłębiania się w temat.

A to wszystko w języku którym przyszło nam myśleć i czuć.

Tylko nie emocjonuj się zbytnio tym zestawieniem "chuja" ze "Stalinem", mamy 21 wiek i ludzie mają inne podniety światowe.
Aczkolwiek, brawo za odwagę, taki jasny czytelny pomnik liryczny dziadersa naszej epoki, co nie potrafi odpuścić, myślę że szeroko będzie analizowany przez filologów w przyszłych pokoleniach, w epoce która nie powinna się wydarzyć, a jednak odcisnęła piętno w zjednoczonej Europie, zapisując się czarnymi kartami w historii solidarności ludzkiej na rzecz przyszłych pokoleń.

Wiersz o niczym w założeniu, gratuluję autorowi że oficjalnie postanowił nie nabierać czytelnika, a nawet trochę polerując swoje "efekciarstwo" słowne, dajesz do zrozummienia by nie brać ciebie na poważnie. Jeszcze troszeczkę i narodzi się autentyzm w twoich wersach ;)