opuszczane stacje rzępolą wiatrem melodie zimy

naszemu spóźnionemu pociągowi

pośród śnieżnych dywanów zaspanych peronów

patrzę w okno ciemność spojrzała na mnie

teraz już wiem że dwa przytulone bałwany w

zaparowanej szybie odejdą wczesną wiosną

biorę na świadków wszystkie płatki śniegu

zerwane ze snu przez lokomotywę że stopiony

lód zamienia się na końcu w mokre i brudne kałuże

na kolejnej stacji kobieta w czerwonym swetrze

karmi niewidzialne dziecko z butelki białej jak mleko

a niewidzialni podróżni kupują bilety na wynos

uściskiem dłoni zgadzam się z tobą że

nie cali umrzemy na lodowych polach

bo noc zawsze wie kiedy nadejść

już skrada się za ścianą drzew jak czarny kocur

zostanie po nas echo stukotu pociągów

uciekający horyzont za ostatnim wagonem

spuszczone semafory i gasnące światła