gdyby był robakiem zawinęłabym go w liść,

niosła długo, długo między piersiami

aż gryzłby mnie do krwi,

gdyby stał się szafą w moim pokoju

zaczęłabym grę w chowanego,

rozkoszując każdą drzazgą wbitą w skórę.

tłumaczyłam go, by nie był sam,

by szamotanie nie było tylko ucieczką myszy

zatrzaśniętej w labiryncie,

by wszystkie krwotoki, bezsenne ciemności,

nie były tylko wpisem w pamiętniku, wyznaniem,

który spłonie wśród ukłonów przyjaciół.

pięć dni razem to nie jest całe życie –

ale może nim być. rozpisujesz dni na listy,

gorączkujesz noce na księżycowym zamku,

ulica jest daleką Ameryką.

wszystkie procesy jakie zachodzą w nas i wokół

prowadzą do nicości.

ludzie się rozpadają, jak potem składać płatki popiołów

w jeden organizm? widzę Józefa, widzę Jezusa,

idą przez plac jak bracia bliźniacy.

może ocaleją z ognia jakieś drzwi, jeden dzień

spędzony w Gmünd, widok z okna

na dym.