Według mnie to taki "życiowy" wiersz, podoba mi się.
A propos notatki, pamiętam jak jeszcze niedawno słuchając wiadomości politycznych, słyszało się o notatkach pisanych przez różnych oficjeli, czy funkcjonariuszy służb.
Były one bardzo ważne :)
Pozdrawiam

poniedziałek Ja - oj, co prawda, to prawda, dałam plamę z tą zagranicą ale już się poprawiam :) Dziękuję za wniknięcie w wierszowidło okiem polonisty :)

Marku, rektor jest u ogona wersu, bo chciałam objąć go tą niemożnością powiedzenia najważniejszego słowa w kwestii "być albo nie być" i stąd taka a nie inna przerzutnia (bedę własną piersią bronić tego dziwadła). A tak w ogóle, to cieszę się, że Ci się spodobał, bo to może oznaczać koniec mojej kilkuletniej zapaści i powrót do jakiej takiej formy.

Pozdrawiam Was :)

Wiersz jako notatka, próba uchwycenia "teraz" jak najbardziej tak. Dla mnie pierwsza zwrotka najfajniejsza. Skoro dzień nie kończy się, to może jednak cisza "nastaje" - bo przecież wiersz jednocześnie się pisze. No i jeszcze "za granicą", sorry, że się czepiam. Pozdrawiam

Jak jesteś "na fali", to jeszcze się czepnę o to:
"Rektora // list" - jaki ma cel inwersja oraz dlaczego Rektor został na koniec wersu... wiem, wiem, ale licentia poetica nie wchodzi w grę...
A tak po prawdzie to bardzo mi się tekst podoba, bo jest taki cholernie ludzki i daje szturchańca do przemyśleń.

Uff, dzięki. Było "nastała", zmieniłam na czas teraźniejszy, widać niesłusznie. Ale coś mało się czepiasz, czyżby faktycznie mi wyszedł? Pozdrawiam :)

Trochę na początku zakuśtykało następstwo czasu "potem nastaje cisza", a raczej pasuje 'nastała'...
Pamiętnikowy, ale superfajnie podany; 'pamiętnik chwili' - jest pomysł. Jeszcze coś bym zmienił, ale niekoniecznie. Miło mi było zaparkować pod wierszem.

Bardzo Ci dziękuję Afrodyto, za tak pogłębioną i madrą, a zarazem szybką recenzję. Aż się zarumieniłam, bo tę pierwszą zwrotkę bałam się najbardziej. Zresztą, może jeszcze oberwę, np. za dzbany (że to piękne, metalicznie brzmiace słowo tak się dzisiaj zdeklasowało :)) ). Serdecznie pozdrawiam :)

Wiersz wciąga w swój świat, powiedziałabym nawet w czasoprzestrzeń, bo próbuje wskazać na pewien rodzaj równoczesności tego, co może dziać się w różnych miejscach lub stawać doświadczeniem różnych osób w tym samym czasie. Pierwsza strofa naprawdę piękna, dotyka istoty świadomości, to, co staje się puste ma szansę wypełnić się na nowo, może tym razem zupełnie inaczej. Podoba mi się. Pozdrawiam ciepło.