Teatrzyk

lub

koniec pandemii

Jeśli czysta kobieta drapie się po cipce,

to póki udaję, że niczego nie widzę,

wygrzebuje ze mnie wciąż skarby. Jestem wieszczem,

więc jem leki, monety i hostie pęknięte.

Moja praca przebiega dziś na dwóch płaszczyznach:

głęboko pod ziemią i wysoko nad niebem.

Robię co bądź, mało, lecz świadom jestem siebie!

Przez wdzięczność (do rodziny, Boga i zmarłych) dar

wykorzystam, choć wszyscy raczej w tej materii –

miast przeszkadzać, pomagać – byli obojętni…

Spojrzał na mnie, uśmiechnął się, wykonał ukłon,

bo próba zrozumienia innych to teatrzyk.

Kasłania – mowy śmierci, którą kumasz, tłuszczo –

nawet na gwarę kurew Krzyś nie przetłumaczy.

24 stycznia 2022