Garai, dziękuję Ci za pochylenie się nad moim utworem oraz wyrażone refleksje. Bardzo się cieszę, że dostrzegłaś ten dodatkowy wymiar wiersza w jego końcówce. Pozdrawiam ciepło i życzę wiele dobrego.

Ojej, zapatrując się na Beksińskiego i jego twórczość, skupioną w pewnym czasie na katedrach właśnie, odczytałam Tomasza Bagińskiego jako ZB. Ale jakże Pani wiersz pasuje również do obrazów Zdzisława Beksińskiego, a u Tomasz Bagińskiego widać inspiracje tamtym malarstwem, w każdym razie ja to dostrzegam. Zatem, komentarz bez zmian, jedynie refleksja o ZB niech zostanie potraktowany wyłacznie jako mały scholion, notatka na marginesie, przez skojarzenie. Wyszło kwik pro kwok w każdym razie :))

Majstersztyk. Od opisu obrazu, najpierw katedry u jej struktury, zaraz potem peela - namalowanego wedrowca, poprzez odnalezienie analogii pomiędzy nim a budowlą i powiązanie tego co fizyczne, z tym, co duchowe, przeszła Pani od strony życia do sfery metafizycznej. Końcówka bardzo uduchowiona, prowadzi nas do granicy życia i śmierci, a także ku nieskończoności (w tym egzystencji).

twarz przykrywa
gęstniejąca siatka zmarszczek,
lustrzane odbicie zakrzywionego sklepienia.

Gotowy do przejścia pokonuje przestrzeń
aż jego dłoń wrasta w kostur, obficie
puszczając gałęzie,

gdy wnikną bezgranicznie w strukturę katedry,
tracą fizyczność i wkraczają w wyższy wymiar.

Z. Beksiński, tragiczna postać i jakże tajemnicza (moze o sobbie myślał, malując postać Wędrowca). Jego śmierć wydała się nam nieporozumieniem i kpina losu.