To prawda, Leszku, chociaż problem ciągle aktualny.

Coś ostatnio uchodźcy zeszli na drugi plan.
Rosyjskie wojska, oto jest temat

Dziękuję. Przyjrzę się tej wersji bez interpunkcji :)

Jest klimat i oryginalne podejście do przekazu. Pasowałoby usunąć interpunkcję i duże litery - wyjdzie impresja.

Tak, trafnie to odczytałaś. A cała fraza ze wspomnieniami brzmi
"Nie starczy ciepła na wspomnienia.
Nie raz widziałem, jak parują przez rękawy,
nogawki i oczy". Nie myślę, żeby akurat tutaj coś trzeba było zmieniać.

Czyli zgadłam, że o tym :)

Jednak: "Nie raz widziałem, jak parują przez rękawy, nogawki i oczy." nijak nie dadzą się odczytać inaczej, niż przed wyjaśnieniem, więc trzeba tam podłubac jeszcze w kontekście związku ze wspomnieniami.

Dziękuję za lekturę.To wiersz o sytuacji na polsko-białoruskiej granicy.Zapewne winą autorki są tak nietrafione interpretacje, ale miło, że próbowaliście.

@Garai, jakkolwiek to metafora, to jednak uściślę, że to wspomnienia parują, nie oczy.
@kurgan, no w pewnym sensie.
@Amfiryta, nie ma ciepła w tym wierszu, przykro mi, musisz ogrzać się gdzie indziej.

Odebrałam jako wiersz o losie emigrantów zimą w lasach, równiez jako przenosnie, w tym duchu. Jest wrażliwość na problemy, ale warsztatowi jeszcze co nieco brakuje.

Jeśli chrust strzela płomieniem, to ogień nie jest blady, przeciwnie. W wierszu trzeba zachować logikę, inaczej to co ma czytelnika przejąć, rozśmiesza bądź zniechęca.

"Nie raz widziałem, jak parują przez rękawy,
nogawki i oczy" - parowanie oczu? no, niezbyt to zabrzmiało, chyba, że chodzi o opis ataku nuklearnego, ale reszta wiersza budzi inne skojarzenia. Jeśli Autor/ka ostrzega przed wojną atomową, to ten wiersz tego nie pokazuje.

To wiersz o uczcie kanibali?

Luty najprzyjemniejszy jest przy kominku, mimo mroźnej treści bardzo ciepły wiersz

pozdrawiam