Człowieka śpiewał Whitman, a poniósł go Johny,

szedł z palcem zgiętym na spuście,

z plecakiem przez dżunglę, szedł, colę popijał,

różowe miał włosy i bawełniany miał uśmiech -

- szedł Johny przez dżunglę, żuł gumę.

Z okrągłym nosem, z plecakiem szedł Johny,

puszczał balony, gdy szedł przez pustynię,

w śmiesznych butach szedł Johny,

szedł z nosem przy ziemi,

okrągłym, czerwonym,

czarnego złota czuł żyłę.

Więc słomkę wbił w żyłę,

i siorbał przez słomkę,

a brzuch mu już puchł jak ten balon,

- Och, Johny, uważaj, już nie pij aż tyle,

brzuch ci spuchnie, wybuchniesz!

Aż Struś się Johnego wystraszył Pędziwiatr

i głowę w piasku zakopał,

lecz tylko spodnie w szwach pękły,

tak gruby był Johny -

och, Johny, kiedy wreszcie ty schudniesz?

Odbiło się Johnemu, popatrzył na gwiazdy,

w nich było tajemne milczenie,

świeciło dla niego, czekało na niego,

że dnia pewnego tam Johny

jak balon pofrunie, z plecakiem i bronią,

i nawet Pocahontas kochała Johnego.