Tu piekło krzyczy głośniej niż pierwsza reklama -

przyjedź, usłyszysz siebie, od miasta odpoczniesz.

Ona wybiega z krzykiem, bielona fasada

zabytkowego dworku milczenie stosowne

pośród szumu wysokich topól zachowuje,

rozległych pól i lasów, nieomal niczego,

jedynie kilka domów z sobą sąsiaduje,

jest sklep, pod którym Henio udaje głupszego

niż jest w rzeczywistości - ja, stary, zmęczony,

jak z kamienia wykuty wieśniak, chuj mu w oko -

cytując pana Henia, który poproszony

pozował do rysunku, pod niebem wysoko

spiętrzonym obłokami, kobieta się tarza

w żwirze, po którym kiedyś podjeżdżały wozy

wprost pod schodki krużganka, z którego wypada

za kobietą mężczyzna, chcąc ją uspokoić.

- Och, proszę cię, wracajmy, niech wpadnę pod tramwaj,

lub proszki przedawkuję, wódką je popiję,

niech mi uszy na wylot przewierci wiertarka,

lecz niech ciszą nie będzie, to co mnie zabije.