Skoro już nakreśliliśmy sobie granice, równie dobrze

możemy je przekroczyć. Próg bólu niski i chata bogata;

sól użyźnia sny i rankiem czuć w ustach jej smak

kiedy przed oczami przesuwają się krystaliczne widoki.

Rzeczywiście, w związkach z nimi zawsze będziemy

równi i tak samo dalecy od porównań, ale widzisz

- to prawo skojarzeń odległych jak antypody

kiedy stawiasz na głowie świat i każesz oku odwracać

bieguny. Camera obscura, a my więźniowie zmysłów

usypujemy na ich dnie kopczyki popiołu – mówiąc –

klepsydry. Wiesz jednak, to głupstwo, przykuci do ścian

swoich komórek na węgiel, powtarzamy sąsiadowi

przez ścianę baśnie z tysiąca zarwanych nocy

odsłuchując wiadomości zostawione na sekretarkach

głuchych telefonów, wpatrzeni w czerwone oczko

lampki czuwania, jedynej, która się nigdy nie myli.