Twoja przeglądarka nie obsługuje JavaScript, który jest wymagany aby wygodnie korzystać ze wszystkich funkcji naszego serwisu. Proponujemy, abyś zaktualizował/zaktualizowała Twoją przeglądarkę na nowocześniejszą, na przykład Google Chrome lub Operę Oczywiście jeśli nie chcesz zaktualizować swojej przeglądarki, nie zmuszamy Cię do tego, nadal możesz przeglądać bez większych problemów nasze zasoby.

Portal Poemax jest prowadzony we współpracy ze stowarzyszeniem

Irro

Lekcja

Żenia i jej córki uczą się języka.

Siedzą naprzeciwko, od nowa nazywając

stół, krzesło, drzwi. Za oknem słońce

oświetla inne rzeczy. Tyle ich. Na twarzach

rysuje się coś na kształt uśmiechu,

gdy siłą rzeczy mylą słowa.

*

Żenia i jej córki uczą mnie języka.

Siedzę naprzeciwko, od nowa nazywając

rzeczy: stół, krzesło, drzwi. Wychodzę

z jamnikiem. Sam jestem chyba

mieszańcem. Za rzeką wschodzi słońce.

To rzut kamieniem stąd.

Ilość odsłon: 357

2-5

lipiec 23, 2024 19:20

qrczaczek, a gdzie komentarze?
to bardzo piękny wiersz i mocny