Donośny głos obwoźnego sprzedawcy

odbija się w labiryncie bloków jak metalowa

kulka w automacie do gier z tamtych czasów.

Ziemniaaaki, kartooofle sprzedaję. Ziemniaaaki!

Wchodzi arią przez otwarte okna, wzbudzając

co niektóre kredensy, zastawy stołowe. 

Przywołany schodzę. 

I schodzę. Z kluczem na szyi, podłużną latarką

w kieszeni. Jeśli na dole zabraknie światła, 

jej blada wiązka wskaże granulki trucizny, 

trupią główkę skrzyżowane piszczele, zyzusia 

tłuściocha, pusty (?) dziecięcy wózek, 

na końcu solidną kłódkę. Więc schodami 

w dół, wdech. Ziemniaaaki!  

I po trzy stopnie w górę. Do światła. 

Odetchnąć. Bez ważnego powodu

nie schodzić już więcej.