Rewitalizacja podwórek starówki to jedno

doświadczenie pleców, kiedy kładą się

na świeżej murawie, przerastając perzem

co innego. Ukryty dla oczu pakt z ziemią

nieodrodny jak córki miasta, patrzące zagniewane

– wyleży jeszcze nam co złego, złapie wilka.

To jednak mniejsze zło niż patrzeć pod prąd;

drobne kostki chodnika wprowadzają w monotonię

dobrego dnia i czas popołudniowych zesłań

w pustkowie rabat rozrasta się. Bratki i lewkonie

pyszczkami wyjednały łaskę. Życie, mój drogi

nigdy jeszcze tyle nie kosztowało; sama fasada

– popatrz, w głębi czas wojny osadza się w ramach

kobiecych posług. Bracia szpitalnicy sprowadzają 

poczucie jedności, sącząc naftę z przedwieczornych lampek

i zanim uciekną przed burzowym frontem 

płacz i zgrzytanie zębami ukoi skołatane wózki

ciągnące od zarania, nieprzerwanie za zachód.