młodości

poświęciłem cały przód ciała

wytatuowany w kościelne obrazki

zapomniałem iść tam

gdzie matka mówiła co niedzielę

i przestań przeklinać w domu proszę cię

synu mój oderwany od rzeczywistości

odmienisz się w końcu

tak mówiła

ciało swoje ugniesz

nadejdzie taki dzień

jednak

wyjdziesz z niego bez szwanku

w promieniach światła promilach zapomnienia

przypomnisz sobie zarysy słów matczynych

nadal lekkomyślny

powiesz

to tylko mgła na oczach zjebanego mężczyzny

nie byłem nim

byłem opustoszały i zaległy

słowa jakich nie potrafię zrozumieć

wciąż dobijają mnie

dalej i dalej już samotny

na nie swoich skojarzeniach

wkuwam w siebie działkę

dawno zapomnianej

miłości