jeśli dobrze pamiętam z tamtego życia uciekłem pociągiem

z dokumentem wystawionym przez urząd stanu labilnego

było lato – nowoczesność eksplodowała cicho i spokojnie

bez fajerwerków przekształciła się w rzeczywistość

więcej o tej strofie nie mam do powiedzenia. kropka

teraz pośrodku napoczętej ciepłej jesieni

na krawędzi arterii z zatorem w moim kierunku jazdy

wracam na skróty do zapomnianych miejsc

mimo- lub samo-chodem poruszam się drogami

na których do dziś nie załatano żadnej dziury w niebie

tam widuję siebie – spóźnionego do szkoły chłopca

który zatrzymał się przed witryną z kolejnym cudem

patrzę na niego jak na pozaziemską istotę

(jeśli w tym śnie pociągam za jakieś sznurki czy łańcuchy 

to na pewno do zegarów w mojej głowie mogę mówić po imieniu)

któregoś dnia wyjdę z tego życia

i zamknę wszystkie czynne przepowiednie na rdzewiejący klucz

a zakurzone rzeczy włożę do jednego pieca

miłość odeszła

rewolucja się skończyła

spaghetti jest zimne

nowoczesność eksploduje nadal cicho ale bardzo niespokojnie

okruchy zbiera się w Lügenmuseum gdzie świat wiecznie się kończy

ciągle zaczyna

                      ję 2020

* cytat ze ściany Lügenmuseum w Radebeul, autor cytatu nieznany autorowi wiersza,

tłumaczenie bardzo osobiste