Szósty dzień stycznia rozwija się jak dywan,

a ktoś w polarze na balkonie puszcza

dymne znaki miastu i światu. Z wysokości

pierwszego piętra ogląda jak słońce wstaje, 

pakuje manatki i wspina się pod górkę

nad koronami drzew. (Taka prawda,

jak inne). To co rzuca się w oczy -

refleksy szkła, niedobitki sztucznych ogni,

psie ślady. Jest zima, bez zimna.

Jest dzień bez dna. Jest Orszak Trzech 

Króli. Była zabawa, i po zabawie.

Przebrani rozchodzą się promieniście 

do mieszkań. Papierowe korony strąca 

wiatr, chorągiewki i nylonowe peleryny

odstraszają ptasią brać. Szósty dzień

stycznia. Zwija się jak brudny dywan.  

Albo pojedynczy ktoś schodzący w noc.