Druidyczny wojownik lubił zorze poranne.

Kochał też ten świat pełen wieczornej melancholii.

Świeciły nad nim nieustanie gwiazdy zaranne,

a serduszko było pełne nieziemskiej fantazji.

O północy składał ofiarę duchowi gaju,

z jemioły i kielicha przeczystej ambrozji.

Czuł się ubóstwiony, niczym słowik w błogim raju.

Jego wiersze nadawały ołtarzom finezji.

Pewna przepowiednia rozeszła się tu i ówdzie,

o stworzeniu pełnym nieziemskiej jaźni i blasku,

kiedy wojownik zaufał bezgranicznej prawdzie

oraz stał się świadkiem marzeń zamierzchłego czasu.

Druid nie umarł, bowiem jego duch żyje tu wciąż.

W konarach dębowych, na polanie i w blasku gwiazd.