Pablo Ucello, otwierając okno zmartwychwstania

udanie przyjął poród, niezbędna okazała się jednak

pomoc akuszerki i płaczki, głosami utrzymujące

w górze sferę, kiedy stare kobiety  

zajęły się gotowaniem płócien. Wiele pracy na biało

lecz przeźroczyste owoce przywołują wizję – antypody

poznania, a dalej ścieżka do świątyni słońca.  

Może już czas, żeby powiedzieć co pana sprowadza

- nagle obcy i natarczywy głos otwiera przewód. Prawda

jest przewrotna i krucha, trudno oddać rzeczy

które uczyły kłamać, abyśmy znowu mogli stanąć na początku

nakładając filtr z sepii. Obraz pogodzony został

z samym sobą i mocno oddana rola środka - ogrodnicy 

na skwerze przed katedrą usuwają warstwy barwnej historii

roztapiając szkło w olbrzymich kadziach z kości.