rzuciłaś słowem i poleciałaś do znajomej kosmetyczki

cóż, obiad da się zrobić, ale nie przyzwyczajaj się

wkraczam jak Salomon w świat pustych naczyń

mięso na kościach przejmuje dźwięki i dostaje dreszczy

stare wiadro z pomyjami potrafi nieźle odbijać gwiazdy

czasem topi się w nim kociaki, gdy jest ich za dużo

nie wiem, czemu teraz wspomniałem spojrzenie kotki

tego dnia, gdy zaczynałem liczyć jej młode po porodzie

patrzyłaś podobnie, a ja i tak upierałem się przy swoim:

kobiety po napisaniu wiersza stają się odrobinę brzydsze

czyż gotowanie nie dobija poetów-pięknoduchów

gorące powietrze drga — to dusze drzew wyciętej alei

wyparowały bieszczadzkie jeziora i rzeki pokazały dno

pozostaje tylko słońce jako jedyny temat dla literatów

teksty robią się palące i suche z rozgrzanymi brzuchami

spychające źrenice z rozsądnych punktów widzenia

wciąż gotuję części zwierząt i myślę o spojrzeniu kotki

mękach kuchennych i odpadającym mięsie