wódkę najlepiej parkuje się w nocy

na świeżo malowanych ławkach

przy wiosennym skwerze z Prozerpiną

znów woda leci jej spod pach

 

uparty jak strzałka kompasu ze

słoikiem korniszonów w teczce wciąż

patrzę na twoją sukienkę; kilka kropli

krwi zaschło między kwiatami

 

jeżeli wąż chce pomachać ogonem

od którego miejsca zaczyna?

znowu pytasz; wznieśmy toast za

wszystkie gady pełzające o suchym pysku!

 

ostatni kiszony ogórek jak ostatni gwóźdź

do trumny; w końcu tylko nieboszczyk nie pije

- przecież żyjemy tylko raz! - mówisz

potem najwyżej będziemy straszyć

 

księżyc leżał na wznak w krzakach

gdy położyłaś palec na moich ustach

chciałem to powiedzieć ale znów jednym

słowem byłem o dwa słowa za daleko

 

konstelacja urazowa gwiazd

nad naszymi głowami szeptała

że znów ucieknie nam dworzec

nie każda noc musi skończyć się nad ranem