Karabin wziął mnie na ramię jak plecak i przytroczył do drogi

Idę na front, ale nie wiem gdzie idę, dokąd zajdę

Front jest gdzieś z przodu, z tyłu, zezłomowany na poboczu

Zazwyczaj świszczy nad głową tak głośno, że upadam

ale póki co

Drogi nie zawsze idą z nami – stroją miny

Splotły się w węzły, zablokowały kontrolne posterunki

co tkwią między działaniami, ukryte za rdzewiejącymi pancerzami

Z nich wyłaniają się ludzie w kamizelkach niczym błędni rycerze

Nakierowują nas na cel

. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .

Ręka sama zgłosiła mnie na ochotnika

Zanim zdążyłem się jej decyzją przestraszyć, już ją szkolono w naciskaniu cyngla

nogi dopasowano do butów, a przydziałowe sygariety do kącików ust

Wszystko dlatego, że jakiś mój zapamiętany sen kazał wtrącić do sprawy

trzy grosze

˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙

Cisza przysnęła i atmosfera w śródmieściu zaczęła wrzeć

Gdy znowu się zbudzi, włączy szum niby nastawiony czajnik – będzie słychać

jak skwierczy i dymi blok przy Sivierskiej, jak życie z wielkiej płyty popieleje

Teraz przebiegniemy na drugą stronę, by ukryć się w piwnicy, obiecującej bunkier

Przed wieczorem wyjdziemy raz jeszcze, wrócimy bardziej zdekompletowani

 – policzymy wszystkie nasze naboje, palce, nogi, dusze

Dmitri, pójdź do Rynku, tam na pewno mają otwarte, kup coś do picia

 – znalazłem jakieś trzy grosze

Temu co je trzymał w kieszeni, nie są już potrzebne 

                                    boom-boom 2023

.