Wiersz ma urok i klimat jaki lubię. Jednak przyjrzałabym się jeszcze początkowi. Z pierwszego wersu pozbyłabym się "jaka" i słówka "móc". Nad
zasadnością trzeciego cały czas się zastanawiam. Jeśli na coś/na kogoś wpadamy, to raczej kończy się to zderzeniem, dlatego rozważam pominięcie tego wersu. Dwa piewrsze mówią już same za siebie - imho, to wystarczy. Z drugiej zaś cząstki wyeliminowałabym spójnik z początku pierwszego wersu, a dalej - dróżki i alejki, bo zrobiło się tam za gęsto.
Tak widzę początek:

głupio tak wpaść na siebie
pośrodku pustego parku
wokół tyle bezludnych ścieżek
linearnych drobiazgów

reszta bez zmian.

Sugestie luźnie i zupełnie niezobowiązujące, takie głośne myślenie. Pozdrawiam.

Bardzo ładny, subtelny wiersz. Jest czas i jest miejsce. I pogoda. I w nich, z nich, między nimi? życie jest. Pozdrawiam

jest bardzo wiosennie romantycznie resztę w tym epizodzie obrazie można sobie z interpretować w dowolny sposób czy kawa była pierwsza czy ostatnia nad ranem czy skończyło się to jak epicka baśń lub zapomnieniem i wspomnieniem które zostało ścięte na deski do trumien i pogrzebane.....jest wiosna tu ż sz

Pozwoliłem sobie niezobowiązująco wsadzić paluchy
w twoje wersy i sprawiło mi to przyjemność.
Tak odczuł to facet. czy inaczej? Oceń sama.



tak z głupia frant wpaść na siebie. przed laty
nieomal zderzając się w centralnym punkcie,
jakże teraz naszego parku.
gdy wokół tyle bezludnych dróżek,
alejek, ścieżek i linearnych drobiazgów.
a w samym sercu pustki my i elektrony.
czego jeszcze trzeba, by przetańczyć życie.
spotkania i tamtego drzewa, by się schować
pod jego opuszczonymi ramionami.
wrażenia, że nie bez przyczyny chcieliśmy
pod nim przeczekać w harmonii deszcz.
wpaść w burzę hormonów.

wypada czasem tam oznajmić:
jest dobrze. żyjemy my i nasze elektrony.

Kochani, dzięki Waszym uwagom, nieco go przerobiłam, czytaj - poprawiłam.

Milo, czy o to Ci chodziło (czcionka) czy o zmiany w wersyfikacji?

Marku, Twoje odczytanie (tj. "oczyt", hi hi) wiersza uświadomiło mi po raz któryś z rzędu, że poezja żyje absolutnie włąsnym zyciem i gada sobie z czytelnikiem jak chce. Wiersz był o spotkaniu pierwszym-najpierwszym z moim przyszłym i aktualnym dotąd mężem, opis jest więc czystym autentykiem czy tam reportażem. Z tego powodu wykonałam pewne ruchy, żeby to się stało bardziej czytelne. Czyli o trwałości jest ten wiersz, a nie o przelotności, w dodatku pozostawiającej niemiłe reminiscencje. Pytanie, czy to się da w nim odczytać?

Grzegorzu, dzięki za uwagę, rzeczywiście z logicznego punktu widzenia jest to zbędny dodatek, choć w mowie potocznej zderzyć się ze sobą brzmi tak, jak "wpaść na siebie".

Dawidzie, witaj i dzięki za korektę oraz aprobatę. Obawiam się, że takie błędy mogą częściej u mnie gościć, gdyż moje klawiatury sprawiają mi psikusy (chyba ze starości) a ja nie widzę już najlepiej.

Dlatego wzywam do czujności korektorskiej wszystkie osoby dobrej woli :))

...po 1. zgadzam się z Grzegorzem
...po 2. lyterófka - "przetańczen(i)a"
...po trzecie ___resztę biorę jak leci

Witaj

Mocno niezręczne spotkanie po latach. Stopień niezręczności zależy od tego, co wówczas zaszło. Zabrakło mi tutaj jakiegoś szczegółu, żeby uzasadnić ten stopień... Pozdrawiam

Pierwsza strofa, czy słowo sobą w trzecim wersie zmienia cokolwiek?
Bo jeżeli nie chodzi w tym wersie o to, że człowiek w pustym parku zderza się sam ze sobą, to jest to słowo totalnie zbędne, a wręcz wprowadza bałagan.

Treść jak najbardziej dociera. Chciałbym jedynie, żeby wersy czytały się nieco sprawniej.