Milo, Leszku - bardzo dziękuję za czytanie, komentarze. Pozdrawiam

Przeczytałem dwa razy, wiersz jest mi bliski, dający skojarzenia.
Pozdrawiam

Zaintrygował. Bez kombinowania i cudaczności.
Ma melodię. Co prawdą specyficzną, ale jestem zdecydowanie na tak.

Marek - cieszę się, że ten wiersz trafił! Dzięki za czytanie. Zdrówka!

Podoba mi się wiersz - nic bym nie zmienił; dobry przekaz polityczno-społeczny, a i o jednostce ludzkiej też ładnie podałeś. Twój styl się klaruje. Pozdrówka

Tetu - dziękuję za lekturę i ciekawą refleksję. Słusznie, chyba są rzeczy, które wymykają się słowom i może dlatego są bliższe. Być może ten ostatni dwuwers jest w jakimś stopniu liryczny. Pozdrawiam

Powiało pustką. W sumie śnieg w kwietniu, to nic dziwnego. Coś się plecie, przeplata, wydaje (jakkolwiek to brzmi) i chciałoby się rzec, że to też synonim owego znikania, (tak byłoby uczciwie) ale, ale...
jak się okazuje, to on (śnieg) jest najbardziej namacalny, żywy
(tutaj mam wrażenie iluzoryczności) i jakoś przykro, że to co bliskie pozostaje nienazwane. Chociaż ja wiem, czy warto nazywać chłód? a może bliskie nienazwane jest lepsze, niż bliskie wiadome? Wiersz chłodny, skostniały, wyzuty z uczuć, osadzony w jakimś marazmie dla mnie celowo pozbawiony liryki. Tutaj nie można bawić się w ugłaskiwanie, miał wybrzmieć, tak jak wybrzmiał. Czuję po lekturze niepewność i niestabilność. Moim zdaniem to całkiem sensowne spojrzenie na to co nas otacza. Pozdrawiam.

Jakby co - zmieniłem trochę tekst :)