Mężczyzna, który podlewał pelargonie. Jego uśmiech, gdy suczka

w typie beagla nie przestawała szczekać. Ostatni był jego smutek,

kiedy jesienią odjeżdżał w transporcie chorych.

Mężczyzna z siekierką, który w czasie mrozów rąbał lód na ulicy.

Ustawiał się do rozmowy zbyt blisko. Jakby chciał skruszyć inny lód. 

Lub przemienić w żywą wodę. Sam odpłynął tuż przed zimą.

Kobieta z tasiemką, którą opasywała kwietnik przed blokiem naprzeciwko.

Rok w rok jej głos w majowym chórze kobiet przed osiedlową kapliczką.

Tasiemkę i głos rozwiały marcowe wichury.

To byli sąsiedzi. Których imion nie pamiętam.

Zostały pory roku. Migawki. Zdania

podrzędne, względne.