byłam marią-magdaleną z długimi włosami

 gotową ich użyć na przekór niedowiarkom

 twierdzą byłeś mi wieżą z kości słoniowej

 teraz jako maria zbieram łzy po zmroku

 słowo staje się ciałem i jak cudotwórca

 materializujesz moje najskrytsze obawy

 brwi układają ci się w kamienny szaniec

 na nic ataki czułymi słówkami kochanie

 pleśnieje od wilgoci ta nasza poduszka

 może niepotrzebnie pozbyłam się loków

_______________________________________________

_{Recenzja wiersza: Maciej Kotłowski, 7 lutego 2012.}

_{Witaj xlax, twój wiersz, pełen żalu, opowiada historię kogoś, kto chciałaby wrócić do stanu, gdy ktoś lub coś, było dla niego strefą bezpieczeństwa „twierdzą byłeś mi wieżą z kości słoniowej”. Ta symboliczna przestrzeń wieży nabiera później cech negatywnych „brwi układają ci się w kamienny szaniec”. Czy kimś wyrządzającym krzywdę jest bóg czy mężczyzna, bo oba wymiary próbuje zmieścić twój wiersz, nie wiadomo. Tworzy to sporą komplikację symboliczną. Dochodzi do tego jeszcze wieża i wiersz o oddaniu i miłości staje się fortecą. Z tytułu wynika, że chciałabyś, aby wiersz miał charakter legendy, był opowieścią o osobie lub miejscu. Wieża jest bardzo wielowymiarowym i archaicznym symbolem. Może oznaczać dwa skrajne stany: od schronienia do uwięzienia, co ujęłaś w wierszu lub raczej powtórzyłaś używając toposu wieży znanego z modlitw, przypowieści i legend. Podobnie wieloznaczna sytuacja jest z Marią Magdaleną. Chcąc stworzyć uniwersalne ujęcie przemiany pewnej osoby (i żalu, że okazała się nie taka jak trzeba) spróbuj zbudować formę, która stanie się istotna poprzez materię i działanie wyrazów, które należą do współczesności i do Ciebie. Bez gorsetów ściskających w formy i symbole.}

_{Wiersz być może stanie się wtedy mniej górnolotny. W ten sposób twoje doświadczenie przekażesz w sposób autentyczny, a i w odbiorze będzie ono szczere. Spróbuj mówić sobą, co ci się udaje w wersach „kochanie/pleśnieje od wilgoci ta nasza poduszka/może niepotrzebnie pozbyłam się loków” czy  w przekornym , nie dosłownym „jak cudotwórca materializujesz moje najskrytsze obawy”. Podsumowując. Bardzo trudno jest mówić o religii językiem miłości, a o miłości językiem religii. Ciekawie i mrocznie brzmi to u Ciebie w jednym wersie „po zmroku/słowo staje się ciałem”. Język poetycki sam w sobie bliski jest językowi rytuałów. Może lepiej nie zapożyczać z gotowego, wytartego zestawu,  lecz lepiej spróbować stworzyć własny. Samo nazywanie może być rytuałem. Te dwa rejestry - miłość i rytuał dotyczą właściwie tego samego - transgresji. Umiejętne połączenie ich stwarza nowy wymiar w dziele  jak na przykład w „Ostatnim kuszeniu Chrystusa”  lub w opowiadaniach Georgesa Bataillea. Jest bardzo trudno osiągnąć te rejestry poprzez powrót do motywów wieży i Marii Magdaleny. A jeżeli już chcesz ich użyć, nadaj im nowy wymiar. Szanuję twój podziw dla religijno-miłosnych średniowiecznych legend ich atrybutów, lecz myślę, że  wiersz potrzebuje autentyczności nie sztafażu, który uwzniośli cierpienie. Szczerość wypowiedzi, twoja dykcja, (której przykłady podałem wcześniej) i twoje doświadczenie zostały przytłoczona przez koncept, jego zagęszczenie motywami (legenda, wieża)  i przestrzeniami (religijny - miłosny). Dzięki niedopowiedzeniu do myślenia daje tajemnicza postać,  tego kto prowadzi i porzuca jak z piosenki The Cure „Just like Haven”, szara eminencja wiersza, która mimo wszystko daje bohaterce utworu nową Siebie. Chyba, że w wierszu chodzi Ci wyłącznie o to, aby przez lirykę roli pokazać rozterki Marii Magdaleny. Jeśli tak, to trochę szkoda. Dziękuję za wiersz. Pozdrawiam.}

_{(xlax) Dziękuję jeszcze raz za obszerną i zapewne czasochłonną analizę wiersza. Może treść wiersza zmyliła pana co do mojej płci, ale wiersz był próbą "wcielenia się" w rodzaj żeński po czterdziestce ;-) Pozdrawiam serdecznie i życzę realizacji twórczych planów.}

_{(Maciej Kotłowski) Ma Pan rację - zmyliła.  Zwłaszcza ten fragment o lokach był przekonujący. Myślę, że wielu czytelników Pana wiersza też uległo zmyleniu. Podejrzewając lirykę roli nie przypuszczałem, że autor jest mężczyzną.  To świadczy tylko o Pana umiejętnościach czucia postaci. Analiza była pracochłonna -  mam nadzieję, że pomoże Panu w pracy nad poetyką.  Myślę, że to ciekawa droga - pisanie wierszy - wcielając się w postać. Pozdrawiam serdecznie. Życzę spełnionych aktów tworzenia. Maciek}