To straszne miejsce, dobrze opisane i tylko rośliny nie wiedzą skąd czerpią soki.

Nie mam z tym problemu.
Po prostu TEN rodzaj dosadności jest bliższy poemaxowej estetyce. Na pewno w jakiś sposób wezmę to pod uwagę.

Masz na myśli ten tekst i ostatni? Na swój sposób jednakowe? Jednak w wiersze liczy się nie tylko co, ale też, a może przede wszystkim jak. I to jak z tego tekstu do mnie o wiele bardziej przemawia.

Ulalaaa! Ale się tu dzieje?!
A te teksty są na swój sposób jednakowe.
Różnią się jedynie głębokością zaczerpnięcia z naszej historii i dosłownością. Bardziej dosłowny wywołał otwarte reakcje :-)
Osobiście preferuję punczerski, lecz tak to ze słowem bywa, że żyje ono swoim życiem i nic autorowi do tego.
Cieszę się, że się odezwaliście.

Wiersz jest dobrze napisany a poglądy głoszone przez
ziemkiewiczów sprawiają, że wiersz jest też bardzo potrzebny. Szczególnie teraz i szczególnie w Polsce.

Wiersz jest dobrze napisany a poglądy głoszone przez
ziemkiewiczów sprawiają, że wiersz jest też bardzo potrzebny. Szczególnie teraz i szczególnie w Polsce.

Bardzo dobrze zobrazowane. Podoba mi się już samo wejście w wiersz, od początku określające konkretne miejsce, położenie, później ciekawe rozwinięcie. Kontrapunkt do roślin, tych z dużą odpornością (warunki) , chęcią przetrwania, często jednorocznych (to pokrywa się poniekąd z miejscem o którym mowa, jego historią), to dla mnie bardzo ciekawa refleksja.
No i puenta, konkretna konkluzja z prawdziwkami w tle. Z przyjemnością. Pozdrawiam.

O! ten wiersz bardzo mi się podoba. Rośliny zasymilowane z przestrzenią miejską jak nieme przypomnienie dawnych mieszkańców miast i miasteczek vs wściekłość i wrzask naszych prawdziwków. Trzy ostatnie linijki od bławatków - to moim zdaniem świetna puenta.

Tytuł zmusił mnie do wyszukania tego typu roślin. Są takie ziemkiewicze w szczelinach społecznych czy wyrwach w betonie... Trochę rażą mnie te potoczne nazwy Żydów, ale widocznie tak miało być. Ciekawa obserwacja.