Najpierw chciałem dodać do mojego poprzedniego komentarza, że to jest żart. Jednak słusznie z tego zrezygnowałem, bo moja uwaga Ciebie "uśmiechnęła".
)))

Marek, dzięki za koment.

Woka, Twoja sugestia mnie uśmiechnęła, ponieważ wiem, że wyczułeś klimat, parno-dusznej nocy, jednak celowo użyłam "pokrętnego" zapisu tego wersu, żeby nie sprowadzić wiersza do jednego, wiadomego poziomu. Chciałam upiec dwie pieczenie na jednym ogniu, zaakcentować i nieco połączyć jeszcze jedno zjawisko (wrzutka w puencie) (stąd też te parujące ciała/ciało, co w nawiązaniu do scenerii/latarni, jakoś tam wypada), pobawić się odbitym światłem. A tak swoją drogą, czy ta uliczna Wenus, to taka bogini miłośći? Hm? Może:) Druga część wersu proponowanego przez Ciebie - "latarnia świeci w oczy" - toć to oczywista oczywistość, tego poniekąd chciałam uniknąć;)
Być może przekombinowałam, ale i tak dzięki za słowa i wszelkie podjęte próby zrozumienia:) Pozdrawiam.

Irro, racja, chciała wyrazić coś jeszcze:) Dzięki za słowo.

Tanketyna, dzięki za wpis. Pozdrawiam.

Popłynęłam z tym wierszem, niczym łabędź z wiatrem na fali...

Faktycznie ten wers zasugerowany przez Wokkę brzmi czytelniej, ale Autorka chciała pewnie wyrazić coś innego. Na razie tyle ode mnie. Jeszcze tu wrócę :)

Przekaz się pojawi, gdy wers:
"ulicznej latarni Wenus świeci w oczy"
zamienić na:
"ulicznej Wenus latarnia świeci w oczy".

Wiersz się podoba:)))

Przekaz się pojawi, gdy wers:
"ulicznej latarni Wenus świeci w oczy"
zamienić na:
"ulicznej Wenus latarnia świeci w oczy".

Wiersz się podoba:)))

Biorę to jako "poetycką impresję", moment zmierzchania - bez przekazu i zaangażowania. Ot, chwila przed nocą. Może masz jakieś podwójne dno, z tymi ciałami treść zbacza, ale nie wyłapuję niuansu...