Plany miasta nie muszą nas w końcu

tak bardzo ograniczać. To przecież głównie legendy

i podania; ziarno prawdy, ale i wiele umowności

tłuste plamy zieleni i miejsca

którymi można się zachwycać, chociaż niewiele z nich wynika

jedynie chwila, kiedy przysiada się przed drogą

żeby zapomnieć do czego wrócisz i kogo nie możesz zabrać ze sobą.

Kto błądzi ten pyta i błądzi jeszcze świadomiej

koniec języka. Kiepski przewodnik i gdyby nie popękana izolacja

pewnie nigdy byśmy nie doszli, po co te spięcia, co mogą dać akty

i sentencje tak skrzętnie wyrażane przez ciała kobiet

które kręcą się wkoło obnosząc krzykliwe dzieci szczęścia

które różowymi łapkami próbują złapać nić pępowiny 

wspiąć się z powrotem do utraconego świata

nie wiedząc nawet, że nikogo już tam nie zastaną.