Poruczniku Zadra, melduję, że przeżyłem

młodość. Młodość mam szczęśliwie za sobą.

Idę przed siebie, mijam okna, a pod nimi

na przykład strażaków, policję, gapiów.

Nieodwołalnie mijam siebie nawet, kiedy nie idę, 

tylko leżę i dla zabicia czasu

przykładowo patrzę się w sufit. Niebo 

jak ze świętych obrazków, to znaczy

rozgardiasz chmur, krecha światła.

Którą wciągają jak białą kreskę ogniwa solarne.

To co zostaje, odbija się płasko od okien.

Jak one błyszczą, jak żyletki!

Ich blask mam przed oczami. 

Ich blask mam w oczach!

Z punktów orientacyjnych zostały:

ścięta wieża ciśnień, okrągłe włazy kanałów.

Te ostatnie kiedyś miały kierunki,

ale przestawiła je czyjaś ręka,

niektórzy mówią, że dla hecy inny, że dla nas,

jeszcze inni, że dla zabicia czasu.