Janusz.W

********

słońce zachodzi  na horyzoncie 
wiatr z ostatnimi promieniami 
wkrada się w  pęknięcia ścian

w wąskiej jak ostatni oddech  uliczce
niemrawe odbicie  w oknach  kamienic  
spękanych ścian od działań czasu

poddasza nabierają  cech skoliozy
kamienne łby  w świetle nocnych lamp 
w milczeniu spoglądają w  księżyc 

jakby chciały powiedzieć którędy droga
do bram pachnącego  powietrza bzem
błogich myśli i rozdartych kart historii
i uwierających odłamkach  


*************************************
skwar jak cholera butelka wódki 
trzy kiszone i nas pięciu noc nieprzespana 
steny i błyskawica na tego drania

i wspomnienia jak fragmenty pieśni
grabionej i palonej w nocnym marszu
śmierci i popiół jako nawóz  niewinnej ziemi

już świta i ta sama procedura
wychodzi czarny pan życia i śmierci
trupia czacha i nienaganny uśmiech

na koncie bestialstwo i mord dzieci 
niejedna łapanka i strzały w głowę  
w strugach deszczu spływająca krew do rynsztoku

obrazy przestrzenne w oczach jak zwierciadła 
jeden rozkaz polski podziemnej zabić tego gada 
geneza czaszek płonących jak pochodnie

między zgliszczami cnót wybrukowanych 
ku upadkowi słowiańskiej rasy
Kutschera przestał być Bogiem